Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

καιρός για ... διαπλανητικά ταξίδια!



H  e- έκτη @τ@ξία ήδη προετοιμάζεται για τις μεγάλες θάλασσες! Τα περσινά εκτάκια μας, ξεκούραστα από τις καλοκαιρινές διακοπές, είναι πανέτοιμα για το πιο μεγάλο σχολειό, το Γυμνάσιο.
Εμείς, για τη σχολική χρονιά 2012-2013, θα συνεχίσουμε τα διαδικτυακά μας ταξίδια, που αυτή τη φορά θα είναι διαπλανητικά. Θα επισκεφτούμε τον αστεροειδή Ε23! Πρόκειται για έναν πολύ μικρό πλανήτη όπου κατοικούν 23 χαμόγελα και αναρίθμητα όνειρα! Ελάτε  μαζί μας! Απογειωνόμαστε!

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

Πρώτη Μαΐου

Η πρώτη του Μάη γιορτάζεται σε όλη την Ελλάδα με εκδρομές στην ανοιξιάτικη φύση. Το μαγιάτικο στεφάνι, φτιαγμένο με αγριολούλουδα είναι ένα από τα πιο όμορφα έθιμα της ελληνικής παράδοσης. Όμως η Πρωτομαγιά δεν είναι μόνο μέρα γιορτής της φύσης, αλλά και μέρα μνήμης για τους μεγάλους εργατικούς αγώνες. Γι' αυτό και ονομάζεται εργατική Πρωτομαγιά.
Την 1η Μαϊου του 1886, στην Αμερική, 400.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη τη χώρα. Στο Σικάγο συγκεντρώθηκαν εκείνο το πρωί του Σαββάτου, που τότε ήταν εργάσιμη μέρα, πάνω από 80.000 εργάτες με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, για να διαδηλώσουν ειρηνικά στην πλατεία Haymarket. Αίτημά τους ήταν η μείωση ωρών εργασίας και σύνθημά τους "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυσης , οχτώ ώρες ύπνο". Στη γύρω περιοχή είχαν παραταχθεί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1350 άτομα, οπλισμένα με πολυβόλα. Περίμεναν το σύνθημα να δράσουν.

(Η σφαγή στην πλατεία Haymarket στο Σικάγο )
Κι ενώ το πλήθος της διαδήλωσης παρακολουθούσε τις οδηγίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης, διατάζει να διαλυθεί η συγκέντρωση. Μια βόμβα έσκασε μέσα από το πλήθος και αστυνομικοί μαζί με μπράβους άρχισαν να χτυπούν τους συγκεντρωμένους, χωρίς διάκριση. Πόσα ακριβώς άτομα σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν δεν έγινε ποτέ γνωστό. Οχτώ άτομα, διευθυντές εφημερίδων δικάστηκαν σε μια φτιαχτή δίκη και καταδικάστηκαν σε θάνατο.

Μετά από αυτή την αιματηρή διαδήλωση, στο Παρίσι το 1898, οι ηγέτες των εργατικών και σοσιαλιστικών κινημάτων καθιέρωσαν ομόφωνα την εργατική Πρωτομαγιά σε ανάμνηση του αγώνα των εργατών στο Σικάγο.
Στην Ελλάδα η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση έγινε το 1892, από τον σοσιαλιστικό σύλλογο του Καλέργη. Την επόμενη χρονιά (1893), 2000 έλληνες διαδήλωσαν ζητώντας οχτάωρο εργασίας, αργία την Κυριακή και κρατική ασφάλιση στα θύματα ργατικών ατυχημάτων. Το 1894 γίνεται πάλι μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που καταλήγει με συλλήψεις. Μεταξύ των συλληφθέντων και ο σοσιαλιστής σταύρος Καλλέργης.
Το 1936 στη Θεσσαλονίκη χωροφύλακες και στρατιώτες πυροβόλησαν διαδηλωτές καπνεργάτες, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 12 άτομα και να τραυματιστούν 300. Οι δολοφονίες των εργατών αυτών αποτέλεσαν την έμπνευση του Γ. Ρίτσου για τον "Επιτάφιο". Στο σημείο αυτό υπάρχει σήμερα το μνημείο του καπνεργάτη.

(Η μάνα του νεκρού Τάσου Τούση μοιρολογεί τον αδικοχαμένο γιο της)

(Πρωτομαγιά, Θεσ/νίκη 1961)
Το 1976, πάλι πρώτη του Μάη πεθαίνει ύποπτα (σε τροχαίο) ο Αλέκος Παναγούλης, σύμβολο αντίστασης κατά της χούντας.

Ναπολέων Σουκατζίδης, ένας ήρωας της πόλης μου...






Την Πρωτομαγιά του '44, οι δυνάμεις κατοχής, σε αντίποινα για την εξόντωση ενός Γερμανού στρατηγού και του επιτελείου του, εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 κομμουνιστές, που τους πήραν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Απ' αυτούς, περίπου 170 ήταν πρώην κρατούμενοι στην Ακροναυπλία και οι υπόλοιποι πρώην εξόριστοι στην Ανάφη. Ο εχθρός είχε κάνει γνωστές τις προθέσεις του λίγες ημέρες πριν, όταν δημοσιοποίησε μέσω του κατοχικού Τύπου και ανάρτησε στους τοίχους των σπιτιών της πρωτεύουσας την εξής ανατριχιαστική ανακοίνωση:
«Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:
1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.
2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.
Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί (σ.σ. πρόκειται για ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.
Ο στρατιωτικός διοικητής Ελλάδος».
Την παραμονή της εκτέλεσης, οι δυνάμεις κατοχής πήγαν στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, όπου και επέλεξαν τα θύματά τους. Στον κατάλογο των θυμάτων, με τον αριθμό 71, υπήρχε το όνομα του Ακροναυπλιώτη Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Επρόκειτο για ένα νέο άνθρωπο, καλλιεργημένο, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο,γιατρό στο επάγγελμα, που όλα αυτά τα χρόνια ήταν η ψυχή των κρατουμένων του στρατοπέδου. Τους εμψύχωνε, τους βοηθούσε στην επικοινωνία με τους δικούς τους ανθρώπους και λόγω του ότι ήταν γνώστης της γερμανικής γλώσσας εκτελούσε και χρέη μεταφραστή για τους συντρόφους του, που ήταν υποχρεωμένοι να έρθουν σε επαφή με τον εχθρό. Τόσο πολύ σπουδαίος ήταν ο Ναπολέων, που είχε υποχρεώσει ακόμη και τους Γερμανούς να τον σέβονται.
Ναπολέων Σουκατζίδης, γράφει ο κατάλογος των μελλοθανάτων στον αριθμό 71. Ναπολέων Σουκατζίδης, ακούγεται από το στόμα εκείνου που έχει το μακάβριο έργο να διαβάσει τα ονόματα των αυριανών νεκρών. Και τότε επεμβαίνει ο διοικητής του στρατοπέδου.
- «Οχι εσύ! Οχι εσύ Ναπολέων! Οχι εσύ!». Αλλά ο Σουκατζίδης δεν ήταν απ' αυτούς που θα μπορούσαν να ζήσουν σε βάρος των άλλων.
Η απάντησή του θα μείνει αιώνιο σύμβολο αυτοθυσίας και ηρωισμού:
- «Δέχομαι, κύριε διοικητά, τη ζωή, με τον όρο πως δεν πρόκειται να την πάρω από άλλο κρατούμενο. Μόνο όταν η θέση μου μείνει κενή!».
Ο εχθρός δεν είχε σκοπό να κάνει τέτοια χάρη. Στο εκτελεστικό απόσπασμα έπρεπε να οδηγηθούν 200 κομμουνιστές. Ο Σουκατζίδης πήρε το δρόμο των συντρόφων του.